İnsanlar daima kendi limitlerini aşmakla ilgilenmişler. Hem fiziksel limitler hem bunların getirdiği ağrı, hastalık ve en temelde aslında ölüm. Ölümü yenmekle ilgili bir çabamızın olduğu kesin. Transhumanizm, insanlığın içinde bulunduğu fiziki, kültürel ve entelektüel şartları teknoloji vasıtasıyla çok daha ilerilere taşımak gibi özetlenebilir. Aslında transhumanizm’i, bir açıdan humanizm’in uzantısı gibi görmek de mümkün. Öncelikle genel olarak rastlanılan bir yanlış anlaşılmayı düzelterek başlayacak olursam; Humanizm sanki insanı sevmek gibi algılanıyor. Oysa bu konu objektif bir felsefe olup insana dair duyulan sempati ve sevgiye denilmez. Daha ziyade insan merkezciliği konu alır. Yani tanrı merkezcilik geri plana atılıp hatta belki bir anlamda reddedilip, bir eylemin değerlendirilmesinde insana olan faydasının temel alınmasıdır. Seküler bir hayat duruşu ve her türlü otorite karşısında insanı özgürleştirme çabası vardır. Bu anlamda humanizm’e göre bizler mükemmel olmayabiliriz fakat akılcı düşünceyi öne çıkararak mevcut yapımızı, şartlarımızı daha iyi kılabiliriz. Transhumanizm de buna katılır ve potansiyel olarak nerelere ulaşabileceğimizle ilgilenir
